Anoreksja - jako choroba śmiertelna

Zdrowe odżywianie, aktywność fizyczna i hektolitry wody, to w dzisiejszych czasach podstawy do osiągnięcia wymarzonej sylwetki
Jesteśmy podatni na manipulacje ze strony mediów i prasy.
Coraz więcej pojawia się nowych, często drakońskich diet, które tylko niszczą i osłabiają nasz organizm.

Rozpoczynanie kuracji bez nadzoru specjalistów jest bardzo ryzykowne. Skutki mogą mieć nie tylko podłoże fizyczne, ale także psychiczne.



Jedną z najgroźniejszych chorób psychicznych jakich możemy się nabawić poprzez "zdrowe" odżywianie jest anoreksja.
To choroba należąca do jednego z podtypów zaburzeń odżywiania.

Choroba zaczyna się dosyć niewinnie, najczęściej rozwija się u młodych kobiet w wieku 14-20 lat.

Najgorsze jest to, że gdy już raz zachorujemy to strach i ciągłe myśli o jedzeniu będą nam towarzyszyć już do końca życia.

Anoreksja jest niezwykle skuteczna w swoich działaniach. Na początku możemy jej nie dostrzec, dopiero po pewnym czasie ciało również zaczyna dawać oznaki, że coś jest z nami nie tak.


Osoba chora oszukuje nie tylko innych, ale też samą siebie.

Wyrzucanie, chowanie i przede wszystkim unikanie jedzenia to codzienność. Nie ma dnia bez ćwiczeń fizycznych i zapełniania żołądka wodą. Chociaż w zaawansowanym stadium choroby anorektycy nie chcą przyjmować nawet wody.

Anoreksja to choroba śmiertelna. Ponad 20% przypadków kończy swoje życie umierając z wycieńczenia, lub popełniając samobójstwo.


Przez pierwsze miesiące choroby, osoby chore na anoreksje idealnie potrafią się maskować. Rodzina i znajomi nie dostrzegają problemu, dopóki taki człowiek nie zaczyna przypominać żywego trupa.

Worki pod oczami, sucha, sina skóra i lanugo to pierwsze oznaki, które można dostrzec u anorektyków, i które powinny nas zaniepokoić.

Co w sytuacji gdy jest naprawdę źle? Co wtedy możemy zrobić, aby takiej osobie pomóc?

Jeżeli chory nie ukończył 18 roku życia, jako opiekunowie prawni możemy wysłać taką osobę na przymusowe leczenie do szpitala psychiatrycznego. Jeżeli zaś ta osoba jest pełnoletnia, jedyne co możemy uczynić to namawiać chorego na leczenie, zachęcać go do zmiany złych nawyków żywieniowych, oraz służyć wsparciem i zrozumieniem.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz